Donkin sneuvelde tijdens de straatgevechten in Vlissingen. Onderweg naar hun doel genaamd Hove (de marine kazerne in Vlissingen die langs een straat lag), kwam de eenheid waar Donkin bij zat een groep van de vijand tegen.

Toen men door een steeg rende kwam men bij een rijtje kleine huizen. Daarachter lag wat leek op een garage, vlak bij de kazerne. Er zat een gat in de achtermuur van de garage en waardoor de groep één voor één de donkere garage binnenging. De voorste man kwam bij een deur en liep tegen een groep Duitsers aan die naast de muur van een bunker stonden. Die openden direct het vuur. Terwijl anderen terug gingen, stapte Donkin in de deuropening.

Met zijn korte gestalte stond hij stevig in de deuropening en met licht gebogen knieën begon hij methodisch met zijn Tommy gun van links naar rechts op de ongeveer vijftien Duitsers bij de bunker te schieten. Toen hij zijn wapen nog steeds schietend van rechts naar links bewoog, vuurde een Duitser, die door Donkin niet was geraakt, een snel schot af. Donkin werd in de keel geraakt en was op slag dood. Private Donkin was met 41 jaar de oudste van No 4 Commando. Hij was oud mijnwerker en vader van negen kinderen.

Op 1 november vond de landing bij Vlissingen plaats. Vanuit het Slijkhaventje bij de Oranjemolen werd Vlissingen straat voor straat veroverd. Er vielen bij de gevechten behoorlijk wat slachtoffers. Uiteindelijk slaagde men erin de Duitsers tot overgave te dwingen. Het boek "De aanval op Vlissingen" van Edwin Tilroe geeft een goede beschrijving van deze actie.